Lief Arnhem,

We kennen elkaar nu iets langer dan 38 jaar. Ik kan me onze eerste ontmoeting helaas niet zo goed meer herinneren, maar als ik naar de foto’s kijk, dan kan ik me inbeelden hoe jij toen was. Burgemeesterskwartier 1981. Het was een koude winternacht net voor kerst, jij zag er prachtig uit in jouw zachte witte bontjas, gemaakt van kleine sneeuwvlokjes. Jouw jas was zó groot en dik, dat het geluid om jou heen zacht en gedempt klonk. Totdat ik daar ineens was, na een reis van negen maanden; warm, naakt, met veel lawaai en bombarie, stapte ik brutaal jouw wereld in. Ongevraagd, dus je moest het maar met mij doen.

Ik was heel jong en leerde jou dankzij mijn lieve ouders en drie fantastische zussen op een veilige manier kennen. Het begon met hele kleine stapjes in huis en in de straat. Daarna steeds grotere stappen, wandelend in zoals ik het noem “de achtertuin van mij ouders”; jouw groene hart Sonsbeek.

Het Thorbecke, de school waar ik me vrij voelde, omdat iedereen daar een beetje anders was. Een mix van verschillende culturen en subculturen. Als jonge meid op zoek naar mijn identiteit, leerde en genoot ik van al die diversiteit en ging ik mezelf steeds meer vormen naar wie ik nu ben. Ik hoorde nooit echt ergens bij, maar dat was niet erg, want ik was al van jou. Ik experimenteerde, proefde en creëerde met jou over mijn schouder meekijkend. Ik durfde veel, soms té veel en dan tikte jij mij op mijn vingers, ik raakte dan met mijn hoofd jouw grond. Gelukkig is jouw lichaam zacht en heuvelachtig, steeds weer tilde je me op en gaf je me vleugels. Mijn naam is Engelhard en ik heb deze niet voor niets gekregen.

Je weet, ik was te creatief om op school te blijven, dat leren dat was niets voor mij. Ik woonde wel samen met jou, maar ik was een flirt en bleef op zoek naar verandering. Toch kwam ik weer terug bij jou. Vier jaar leefde ik in jouw bloemrijke Sint Marten. Vervolgens toen ik naar de academie ArtEZ ging, waar ik het vak ‘mode’ studeerde, ben ik naar jouw levendige Klarendal verhuisd, daar waar alles op de stoep gebeurt en de mensen graag een praatje maken. Het Modekwartier is mijn thuis, daar waar ik inmiddels elf jaar mijn eigen atelier en winkel heb; mijn plek waar nieuwe ideeën ontstaan, waar ik groei als maker en waar steeds weer nieuwe vriendschappen geboren worden.

Ik realiseer me dat ik niet altijd de tijd heb genomen om van je te genieten, werk ging altijd voor. Ik vond je soms saai, belandde in een sleur en het was in de jaren misschien té vertrouwd geworden. Ik zocht spanning bij anderen; Rotterdam groot en sterk, met een gespierd lichaam zo hard als beton, Aruba was heet, ritmisch en altijd gekleed in vrolijke kleuren.

Ja, die affaires waren fantastisch, maar terugkomen bij jou voelde telkens weer als een warm bad.

Arnhem, je beseft het misschien niet, maar je mag trots zijn op jezelf, op jouw uiteenlopende karakters die in harmonie samengaan, op jouw grote groene hart waarin iedereen welkom is en vooral op jouw rauwe randjes waar ik zo van hou. Jij staat niet stil, maar ontwikkelt, van een dorp naar een stad waar jouw makers kleur aan geven.

Ik heb jou lief en jij hebt mij omarmt. Of we voor altijd bij elkaar blijven dat durf ik niet te zeggen, maar ik weet; je blijft mijn thuis, daar waar ik me veilig voel en waar ik altijd terug mag komen.

Liefs,

Mirte Engelhard
Modeontwerper